Η συγγραφέας Σόνια Ζαχαράτου με αφορμή το τελευταίο της βιβλίο «Ρόδινη Στάχτη» έδωσε μια αποκλειστική συνέντευξη για τους αναγνώστες του www.diabazoume.gr

Απολαύστε την…

Ποιο είναι το αγαπημένο σας ρητό;
«Μηδένα προ του τέλους μακάριζε.»

Ποια είναι η πρώτη σκέψη που κάνετε το πρωί;
«Τι ωραίος ήλιος!... Τι ωραία βροχή!... Τι ωραία που ξύπνησα στο κρεβάτι μου και όχι σε νοσοκομείο!...»

Το βράδυ με ποιες σκέψεις κοιμόσαστε;
« ‘Λοιπόν, απόψε θα ονειρευτώ ένα καταπράσινο λιβάδι κι ένα χρυσαφένιο ήλιο….’ ή ‘Ας κοιμηθώ, ίσως ονειρευτώ τη λύση για το πρόβλημά μου’. Και, φυσικά, πάντα έγχρωμα τα όνειρα».

Πως ξεκινήσατε να γράφετε;
«Από την ανάγκη να δω τις εικόνες της φαντασίας μου στο χαρτί. Ποιήματα, αντί ζωγραφικής. Κι από νεανικό πλανταγμένο έρωτα, που έπρεπε πάση θυσία να εκφραστεί...»

Τι ήταν εκείνο που σας ενέπνευσε να γράψετε το τελευταίο σας βιβλίο «Ρόδινη Στάχτη»; Αν και απαντάτε με έναν πολύ όμορφο τρόπο στο βιβλίο, για όσους δεν το έχουν διαβάσει ακόμα.
«Μια σειρά συμπτώσεων που έφερε το όνομα της Μαρίας Θηρεσίας Καρλότας και μια σημαδιακή ημερομηνία μπροστά μου (περισσότερες πληροφορίες στο βιβλίο. Ας μη τα αποκαλύψουμε κι όλα!) Κι αμέσως το ερωτηματικό που τρομάζει: ‘ποια σχέση μπορεί να έχει ένας άνθρωπος με το λαιμό του, όταν οι αγαπημένοι του έχουν καρατομηθεί; Πώς κοιμάται; Τι όνειρα βλέπει;’ Επίσης και εκ των υστέρων, η ανάγκη μου να μελετήσω ξανά μια μεγάλη Επανάσταση».

Τι είναι αυτό που θέλετε να μείνει στον αναγνώστη, όταν διαβάσει το     συγκεκριμένο βιβλίο; Βρίσκει κανείς πολλά μηνύματα, βιώνει συναισθήματα, αλλά για εσάς ποιο είναι αυτό που υπερέχει;
«Ένας προβληματισμός μέσα από έναν παραλληλισμό για ό, τι συμβαίνει σήμερα σε πολλές χώρες. Για την αδικία. Για την απληστία. Τη φαυλότητα. Για τη βία που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος και για την τρομοκρατία. Για τους εκδικητικούς χειρισμούς των νικητών όταν κατακτούν την εξουσία, διώχνοντας τους τυραννικούς εξουσιαστές τους. Για τον εθισμό στον τρόμο και στον πόνο του άλλου».

Τι σημαίνει για εσάς έμπνευση;
«Αποκάλυψη. Κεραυνός που καίει τα καθησυχασμένα και τετριμμένα, που ανατρέπει δεδομένα, που σαγηνεύει και συγχρόνως γίνεται εφαλτήριο τόλμης για δημιουργία».

Τι είναι αυτό που σας γεμίζει και σας βοηθάει να συνεχίσετε το γράψιμο;
«Η φυγή στον κόσμο της φαντασίας, το θαύμα της, η γοητεία που ασκεί το παιχνίδι με τις λέξεις, η ανάγκη εσωτερικών διαλόγων, η εξερεύνηση και κατάθεση άγνωστων πτυχών του ψυχισμού, η απότοκος κένωση συναισθηματικών φορτίων».

Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας δυσκολεύει τη γραφή σας;
«Η ανησυχία για την έκθεσή μου σε ένα πλατύ κοινό. Βαλβίδα ασφαλείας ή αναστολή καταστροφική;».

Πόσες ώρες την ημέρα γράφετε;
«Από καμία έως …δεκαοκτώ. Εξαρτάται από την ανάγκη έκφρασης».

Από όλα τα βιβλία που έχετε γράψει, ποιο είναι το αγαπημένο σας;
«Το καθένα για τους λόγους του, κανένα δεν μοιάζει με το άλλο. Ωστόσο, αυτή την πριγκηπέσα, την Μαρία Θηρεσία Καρλότα, την ένιωσα πολύ».

Ποιο από τα βιβλία που γράψατε το ευχαριστηθήκατε κυριολεκτικά όταν το γράφατε;
«Κάποιους θεατρικούς μονολόγους που δεν έχουν κυκλοφορήσει. Γελούσα κι έγραφα».

Ποια ερώτηση θα θέλατε να κάνετε σε έναν συγγραφέα αν του παίρνατε συνέντευξη;
«Αφού όλα έχουν γραφεί, αφού τόσα βιβλία εκδίδονται καθημερινά, γιατί θέλετε να εκδίδεται και η δική σας δουλειά; Τι παραπάνω και καινούργιο έχετε να πείτε;»

Τι αγαπάτε στους ανθρώπους;
«Την αλήθεια τους, ακόμα κι όταν είναι μαύρη. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορώ και να την αντέξω πάντα».

Τι δεν συγχωρείτε στους άλλους;
«Τη βία».

Τι σημαίνει για εσάς ευτυχία;
«Πολλά μικρά καθημερινά: μια κίνηση, ένα χαμόγελο, ένα χέρι βοήθειας, ένα κλεφτό βλέμμα στον ουρανό, ένα ποτήρι κρασί παρέα με αγαπημένους, ένας ερχομός, μια σοκολάτα, μια γλάστρα με χρυσάνθεμα, η φορτωμένη λεμονιά στη βεράντα μου».

Ποιο είναι κατά την άποψή σας το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο;
«Δεν ξέρω αν υπάρχει μόνον ένα. Είναι πολλά τα αβάσταχτα, γι’ αυτό λέμε: ‘μη μου δώσει η ζωή όσα μπορώ ν’ αντέξω’».

Τι χρειάζονται οι σημερινοί άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι;
ην επίγνωση ότι μια φορά μονάχα ζούμε, γι’ αυτό και οφείλουμε στον εαυτό μας να του προσφέρουμε ό, τι τον ικανοποιεί».

Πως περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας;
«Αν η ανάγκη για διάβασμα, γράψιμο, συνομιλία, περπάτημα, μουσική, θεάματα, φίλους, σημαίνει και κάλυψη του ελεύθερου χρόνου, τότε έτσι τον περνώ. Διαφορετικά, θα σας πω ότι δεν έχω ελεύθερο χρόνο».

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να γελάσετε τελευταία;
«Η απίστευτα έντονη περιέργεια μιας γάτας, που παρακολουθούσε τον καυγά δύο ανθρώπων».

3-5 βιβλία που επηρέασαν τη διαμόρφωση της προσωπικότητας μου και την πορεία του βίου μου.
«Αν μιλάμε για πεζογραφία, τότε κάποια από εκείνα που διάβασα στην εφηβεία μου:
‘Τα σταφύλια της οργής’ του Στάινμπεκ, η ‘Μαγεμένη Ψυχή’ του Ρομαίν Ρολάν,  η ‘Ασκητική’ του Καζαντζάκη, ‘Η μεγάλη χίμαιρα’ του Καραγάτση, η ‘Σπιναλόγκα’ και το ’γιο Όρος΄ του Θέμου Κορνάρου. Θα ξεχάσετε αυτόματα το βιβλίο της Χίσλοπ. Να πω ακόμα για τους συγγραφείς Τζέιμς Τζόις, Αντονέν Αρτώ, Μπέκετ, Ζενέ, Αραμπάλ, Προυστ, Παναγή Λεκατσά.  Αν γράφω τόσα –και θα μπορούσα άλλους τόσους και τόσα και, φυσικά, αρχαίους ποιητές- είναι επειδή πιστεύω ότι δεν μας έχουν διαμορφώσει μόνον οι εμπειρίες μας, αλλά και τα διαβάσματά μας. Γι’ αυτό χρωστώ σε όλους ευγνωμοσύνη».

3-5 βιβλία που έχουν τις περισσότερες σημειώσεις και υπογραμμίσεις
«Σχεδόν όλα. Τυχαία και ανακατεμένα θυμάμαι, τα βιβλία ‘Έρως και Πολιτισμός’ του Μαρκούζε, ‘Η μαζική ψυχολογία του φασισμού’ του Βίλχελμ Ράιχ, ‘Θλιβεροί Τροπικοί’ του Λεβί Στρως, ‘Περί Σαγήνης’ του Ζαν Μποντριγιάρ, ‘Ιστορίαι’ του Θουκυδίδη αλλά και του Ηρόδοτου, ‘Ο Θουκυδίδης και ο Αθηναϊκός Ιμπεριαλισμός’ της Ζακλίν ντε Ρομιγί».

Το βιβλίο που έχω σε περισσότερες από μια εκδόσεις.
«Τα ποιήματα του Καβάφη, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Εγγονόπουλου, το ‘’σμα Ασμάτων’, ‘Ο Μικρός Πρίγκιπας’ του Σαιν Εξιπερί, ‘Ο Ξένος’ του Καμύ».

Το βιβλίο που θα ήθελα να έχω γράψει εγώ.
«Αρκετά. Ανάμεσά τους κάποιο που διάβασα σχετικά πρόσφατα: το μυθιστόρημα ‘Η γυναίκα του μεσημεριού’ της Γιούλιας Φρανκ. Σπαρακτικό».

Το βιβλίο που διαβάζω αυτές τις μέρες.
« ‘Το όνειρο του Κέλτη’ του Μάριο Βάργκας Λιόσα. Εξαιρετικό».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Σόνια Ζαχαράτου είναι δημοσιογράφος. Η Ρόδινη στάχτη είναι το τρίτο βιβλίο της. Έχουν προηγηθεί τα Πανσέληνος παρά κάτι (πεζοποιήματα, Αστάρτη 1989) και Τρεις νύχτες του Αυγούστου (και μία ημέρα) (μυθιστόρημα, Ελληνικά Γράμματα 2009). Πρόσφατα μοιράστηκε το Β΄ βραβείο διηγήματος για την ελληνική γλώσσα στον διεθνή διαγωνισμό που οργάνωσε η Asociación Cultural Helenica «Nostos» στην Αργεντινή.