Όταν γνώρισα τη γυναίκα μου, ένα από τα βιβλία που της συνέστησα να διαβάσει ήταν και το άρωμα του Πατρίκ Ζισκίντ. "Τι υπόθεση έχει;" με ρώτησε. "Δεν μπορώ να σου πω πολλά, για να μη στο χαλάσω, αλλά έχει να κάνει με έναν τύπο που μύριζε...". Είδα τη γυναίκα μου λίγο σκεπτική. Αργότερα έμαθα ότι ρώτησε και μια φίλη της (ωραία εμπιστοσύνη μου είχε) και το μόνο που της είπε κι αυτή ήταν ότι είναι "η ιστορία ενός τύπου που μύριζε".
Όταν κάποια στιγμή το διάβασε η γυναίκα μου ήρθε έκπληκτη και μου είπε: "Α! μιλάει για έναν άνθρωπο που μυρίζει και όχι για έναν άνθρωπο που ...μυρίζει". Τότε κατάλαβα ότι, έτσι όπως της το είχαμε εξηγήσει η σύζυγός μου είχε καταλάβει ότι ήταν ένας τύπος που ...βρωμούσε!
Τέλος πάντων. Είπα να σας διηγηθώ την ιστορία αυτή επειδή έχει πλάκα.
Το βιβλίο είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ, απλά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ. Το τέλος του, όμως, είναι πατάτα. Αν ο συγγραφέας είχε φροντίσει να δώσει ένα πιο καλό τέλος ή έστω να αποδώσει πιο πειστικά το τέλος που έδωσε τότε θα μιλούσαμε για αριστούργημα.
Εμένα μου φάνηκε σαν να προς το τέλος του βιβλίου να είχε βαρεθεί ή να τον πίεζε ο εκδότης και να του είπε "άντε τελείωνε αλλιώς δεν έχεις να λαμβάνεις ούτε ευρώ" οπότε έβαλε ένα τέλος στα γρήγορα για να βγει το βιβλίο.
Ευτυχώς είναι τόσο ωραίο το βιβλίο, που φαίνεται ότι ο αναγνώστης του συγχωρεί αυτό το σοβαρό ατόπημα.
Πρέπει να το διαβάσετε οπωσδήποτε (αν είστε ανάμεσα στους ελάχιστους Έλληνες που δεν το έχουν διαβάσει)..
Χ.Ν.
Στοιχεία του βιβλίου: έκδοση του 1997, έκδοση πρωτοτύπου: 1985, μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου, 256 σελίδες.
|